Nie Znoszę Książek

                Wampiry. Nie jest mi to niby temat obcy, gdyż kiedyś fascynowała mnie jedynie tematyka tego typu. Przekopałam się przez słynny „Zmierzch”, „Akademię Wampirów” oraz „Błękitnokrwistych”. Zdawało mi się, że w dziedzinie książek o krwiopijcach nic nie jest mnie już w stanie zaskoczyć. Porzuciłam historie bladolicych znudzona schematycznością powieści, podobieństwem bohaterów i ich głupotą. Nie zdziwicie się więc, że do książki Anne Rice podchodziłam dość sceptycznie. Czekała na mnie jednak miła niespodzianka.

                W ciągu jednej nocy, pewnemu chłopakowi udaje się usłyszeć historię życia tajemniczego wampira – Louisa. Wampir swoją opowieść rozpoczyna od śmierci brata, która nastąpiła tuż przed przemianą Louisa i częściowo przyczyniła się do jego powolnej utraty człowieczeństwa. Jest to wydarzenie, które zmieniło go na zawsze, przyniosło mu wiele goryczy i żalu. Kiedy jednego ze smutnych wieczorów, wraca pijany do domu, napada na niego Lestat – piękny wampir i wysysa jego krew. Przemienia zachwyconego jego osobą chłopaka w swojego pobratymca, aby otrzymać cenną posiadłość młodzieńca. Wkrótce jednak podziw Louisa do Lestata niknie, a mężczyźni coraz gorzej się dogadują. Młodszy wampir jest obrzydzony swoją naturą i odmawia picia ludzkiej krwi. Pogrąża się w  coraz większej rozpaczy, a Lestat, aby utrzymać go przy sobie, przemienia dla niego dziewczynkę, aby mogła być jego towarzyszką. Klaudia staje się miłością życia Louisa, jego oczkiem w głowie. Nie dostrzega okrucieństwa dziecka i jego inteligencji, zbyt zaślepiony uczuciem do niej. Niebawem jednak zdaje sobie sprawę z tego, iż mała wampirzyca różni się bardzo od niego i staje się to powodem wielu nieprzyjemnych wydarzeń, które czekają trójkę krwiopijców.

                Jak powiedziała moja mama: „Niesamowicie wciągająca, przerażająca i szokująca. Musisz przeczytać!”. Cóż, początkowo jej nie posłuchałam zniechęcona dość tandetnym tytułem. Żałuję niemal, że nie sięgnęłam po „Wywiad z Wampirem” wcześniej. Książka ta wywarła na mnie duże wrażenie, głównie ze względu na nowe światło jakie rzuciła na sposób postrzegania wampirów. Louis jest bardzo wyjątkową i specyficzną postacią. Długo nie może pogodzić się ze swoją nową naturą i prawie do samego końca trzyma się swojego człowieczeństwa. To właśnie wyróżnia go spoza jego pobratymców. Potrafi dostrzegać piękno, silnie odczuwa emocje, szczególnie wyrzuty sumienia.

                 Dla mnie, tym co rzeczywiście nadało powieści grozy i tej charakterystycznej dziwności, jest Klaudia. Z racji tego, iż przemieniona została jako jeszcze dziecko, pozostaje w tej postaci do końca swojego życia. Jej umysł jednak nie zatrzymał się w rozwoju wraz z ciałem i Klaudia dosłownie staje się dojrzałą kobietą, uwięzioną w ciele dziewczynki. Posiada inteligencję i zamiłowanie do piękna, „odziedziczone” po Louisie, a jednocześnie okrucieństwo i instynkt mordercy Lestata. Czytając jaki bądź fragment o niej, zawsze czułam niepokój i miałam trudności z wyobrażeniem sobie jej.

                Nie powiem, iż nie było żadnych aspektów dzieła Anne Rice, które by mnie irytowały. Wrażliwość głównego bohatera była chwilami aż niedorzeczna. Podobnie jak jego bezgraniczna miłość do Klaudii. Wiele osób twierdzi, że książka była „gejowska”, łącznie z tą osobą, która czytała tę książkę przede mną (wypożyczyłam książkę z biblioteki), gdyż całe marginesy pokryła słowem „Yaoi”, co było szalenie denerwujące.  Ja osobiście uważam, że miłość była postrzegana przez bohaterów inaczej niż przez nas. Dla nich obdarzenie kogoś miłością i wyznanie mu tego, niekoniecznie musiało mieć jakikolwiek związek z romantyzmem i nie było zawstydzające.

                Podsumowując, jest to jedna z lepszych opowieści o wampirach jakie czytałam. Bardzo różni się od tego typu historii, co przypadło mi do gustu.  Jeśli lubicie dreszczyk emocji i niestraszne są wam brutalne sceny, koniecznie sięgnijcie po tę pozycję!

Moja ocena: «««««««««¶

                

Kiedy Joseph Delaney kreował świat i przygody Toma Warda, sięgał do istniejących miejsc i własnych przeżyć. Przykładowo, pierwsze zetknięcie ze zjawą w Zaułku Wodnym, Delaney opisał na podstawie snu, który miał jeszcze jako dziecko. Śniło mu się, że siedział na podłodze w pokoju, kiedy jego matka robiła na drutach. Nagle na ścianie pojawił się cień zjawy, która następnie podniosła młodego Josepha, i miażdżąc w żelaznym uścisku zaniosła w kierunku piwnicy. Delaney i jego brat nazwali ducha Sam (brat Josepha rzekomo miał dokładnie ten sam sen). Kiedy autor tworzył Hrabstwo, jako miejsce rozgrywania akcji, wiele nazw miast i wiosek inspirował rzeczywistymi nazwami. Na przykład Preston stało się Priestown, Lancaster nazwał Caster, a Chipping – Chipenden.

                W dzisiejszej recenzji chciałabym pomówić o piątej części Kronik Wardstone, a mianowicie „Pomyłce Stracharza”. Z dziełami Delaneya znam się od dziecka. Sięgnęłam po jedną z jego książek w bibliotece, gdzie do przeczytania całej serii zachęcił mnie napis na tylnej okładce: „Uwaga! Nie czytać po zmroku”. Oczywiście ja, jako jeszcze śliczny, rumiany szkrab miałam w głowie tylko łamanie zakazów. Czytałam „Zemstę Czarwonicy” w czarną noc, choćby tylko po to, żeby zobaczyć, czy nie napadnie mnie jakiś stwór. Ku mojemu rozczarowaniu nic takiego się nie wydarzyło, ale kto wie, może jeszcze oberwę po uszach od jakiejś wiedźmy za nieposłuszeństwo. W każdym razie postanowiłam odnowić swoją przygodę z Tomem i dotychczas właśnie „Pomyłka Stracharza” przypadła mi do gustu zdecydowanie najbardziej.

                Chociaż w poprzednich częściach nie brakowało przygód i pędzącej akcji, dopiero w tej część autor rzuca zarówno Toma, jak i czytelnika na głęboką wodę. Po Hrabstwie grasują werbownicy, i John Gregory, aby uchronić swego ucznia przed wojskiem, wysyła go do byłego ucznia - Billa Arkwrighta, który zamieszkuje podmokłe tereny młyna. Młody Ward nie jest zadowolony z decyzji mistrza, gdyż żal mu rozstawać się z dotychczasowym życiem, a najbardziej z przyjaciółką Alice, dodatkowo obawia się konfrontacji z przyszłym nauczycielem. Jednak zachowanie Arkwrighta, przerosło wszelkie jego obawy. Stracharz jest ostry, często bezlitosny, a jego nieprzyjemny charakter uwydatniają litry wypijanego przez niego wina. Nie są to jednak jedyne trudności jakie czekają na Toma. Wkrótce okazuje się, iż poluje na niego Morwena – bardzo niebezpieczna wodna wiedźma, która została wysłana przez Złego, aby zabić chłopaka. Czy Tomowi uda się ocalić własne życie? Tego dowiecie się, sięgając po książkę.

                Pamiętam, że kiedy jeszcze jako dziewczynka poznawałam dalszy ciąg losów Toma, byłam bardzo niezadowolona z faktu, iż w życiu chłopca następują tak wielkie zmiany. Tęskniłam za Alice, za Johnem Gregorym i letnim domem w Chipenden. Teraz jednak te zmiany przywitałam niemal z ulgą, lekko nudziła mnie już poprzednia część i naprawdę potrzebowałam czegoś nowego. Bill Arkwright i jego ponury dom, były dokładnie tym czego chciałam. Wniosło to, jakby powiew świeżości do opowieści, przez co książkę przeczytałam w zaledwie jeden dzień, i w minucie, w której ją zamknęłam już chciałam mieć w rękach kolejną część.

Chociaż niektóre zachowania nowego stracharza irytowały mnie momentami, a naiwność Toma raz czy dwa razy dosłownie mnie doprowadziła do pasji, to uważam, że ta część była dotychczas najlepszą w serii. Wniosła wiele nowego do historii stracharza i jego ucznia. Zawierała wszystko to czego od niej oczekiwałam: świetnych bohaterów, szybką akcję i odrobinę oryginalności. Gorąco polecam!

O, i zapomniałam dodać, że zakończenie złamało mi serce.

Moja ocena: ««««««««¶¶

Wielu z Was zapewne zastanawiało się w jaki sposób Diana Gabaldon znalazła inspirację do napisania tej słynnej, uwielbianej przez czytelników na całym świecie serii „Obca”. Więc i ja po przeczytaniu pierwszego tomu byłam ciekawa, dlaczego autorka wybrała akurat Szkocję, skoro (jak wiemy z wywiadu) przed napisaniem drugiej książki nigdy nie odwiedziła tego kraju. Poszperałam trochę w Internecie i dowiedziałam się kilku dość intrygujących, lecz jednocześnie odrobinę zabawnych faktów. Otóż jak się okazuje, pani Gabaldon wpadła na pomysł osadzenia historii w północnej części wysp Brytyjskich, kiedy oglądała jeden z czarno-białych odcinków „Doktora Who”. Zobaczyła tam Frazera Hinesa w roli Jamiego McCrimmona, odzianego w szkocki kilt i jak twierdzi: nie mogła przestać o nim myśleć. I w ten oto sposób zrodziły się podstawy opowieści, zarówno jak postać Jamiego Frasera.

                Zanim przejdę do swoich przemyśleń odnośnie książki, nakreślę Wam lekko fabułę historii. Angielka Clarie Randall jest pielęgniarką, która po zakończeniu wojny udaje się wraz z mężem na wakacje do Szkocji. Podczas jednej z samotnych wypraw trafia do kamiennego kręgu, gdzie po dotknięciu jednego z kamieni przenosi się w czasie. Niedługo po tym natyka się na złowrogiego kapitana Randalla, a uciekając wpada prosto w ręce Szkockich wojowników. Poznaje rannego mężczyznę, Jamiego, i tak rozpoczyna się jej pełna niebezpieczeństw i namiętności historia.

                O „Obcej” usłyszałam po raz pierwszy, kiedy przeczesując filmiki na Youtube, natknęłam się na recenzję dziewczyny, która bardzo gorąco polecała dzieło Diany Gabaldon każdemu czytelnikowi. Stwierdziłam, iż nie ma na co czekać i zamówiłam książkę chwilę później. Przeczytałam kilka recenzji, dowiedziałam się o serialu, więc kiedy zaczynałam ową historyczną powieść moje wymagania były wysokie. Lecz podczas czytania napotkałam pewne trudności. Jakie? Zaraz wyjaśnię.

                Czytając dwa pierwsze rozdziały, wynudziłam się jak nigdy w życiu, a kolejne utwierdzały mnie w przekonaniu, iż nie jest to książka dla mnie. Nie mogłam się wgryźć w historię Clarie, kompletnie się z nią nie identyfikowałam, a jej upartość momentami naprawdę mnie irytowała. Dosłownie brnęłam przez jej opowieść i już rozważałam jej porzucenie, kiedy około dwusetnej strony coś mnie tknęło. Zostałam wciągnięta jak w wir i nie mogłam się już oderwać. Resztę stron przeczytałam w tempie błyskawicy, choć momentami odrobinę się nudziłam. Ostatecznie pokochałam zarówno Jamiego, jak i naszą nieszczęsną Clarie. Co nie znaczy jednak, iż byli oni jedynymi doskonale wykreowanymi postaciami.

                Jednym z bohaterów, którzy naprawdę nadali opowieści pazura, jest kapitan Randall. Sieje postrach w całej Szkocji, mordując i torturując każdego, kto odważy mu się sprzeciwić. Co ciekawsze jest krewnym Franka – pierwszego męża Clarie, wyglądają zatem niemal jak bliźniacy, co dotyka dogłębnie główną bohaterkę za każdym razem, kiedy spojrzy mu w twarz. Dodatkowo jest dość mocno powiązany z przeszłością Jamiego, co przynosi Szkotowi wiele kłopotów.

                (Aby uniknąć spoilerów, pomiń ten akapit)

                Chciałabym teraz poruszyć kilka kwestii, co do których odczuwam lekką irytację. Po pierwsze moją miłość do Jamiego poważnie zakwestionował rozdział, w którym ów młodzieniec, aby ukarać Clarie za próbę ucieczki postanowił spuścić jej lanie pasem. Byłam zmuszona być na niego wściekła przez prawie kolejne sto stron, i byłam zdziwiona jak szybko wybaczyła mu Clarie. No ale cóż, może ja jestem po prostu bardziej wyczulona na takie rzeczy. Kolejną niezrozumianą dla mnie sprawą jest to, jak rzekomo Jamie kochał Clarie od pierwszego dnia ich spotkania i już wtedy wiedział, iż jest ona tą „jedyną”. No ale w międzyczasie (przed ślubem) unikał jej, był szorstki i miętosił jakąś inną dziewuchę. No ale co tam. Irytowała mnie również potężna ilość obrażeń jakie stale otrzymywał Jamie, zarówno jak seks co trzy strony. Rozumiem, iż ogarnęła ich jakaś straszliwa namiętność, ale błagam, teksty w stylu: „Czy to pragnienie kiedyś się skończy?”, doprowadzały mnie do stanu, w którym nie wiedziałam czy płakać czy się śmiać.

                Podsumowując, myślę, iż warto poznać tę pozycję, jednak ostrzegam że nie jest to książka, która przypadnie do gustu każdemu. Posiada zarówno dużo plusów, jak i minusów, jednak ogółem mówiąc jest dość interesująca. Fabuła raz przyprawiała o szybsze bicie serca, a raz aż prosiła się o wywrócenie oczami. Czy jest to historia, która skradnie Wasze serca? Musicie przekonać się sami.

                

Moja ocena: ««««««¶¶¶¶