Wampiry. Nie jest mi to niby temat obcy, gdyż kiedyś fascynowała mnie jedynie tematyka tego typu. Przekopałam się przez słynny „Zmierzch”, „Akademię Wampirów” oraz „Błękitnokrwistych”. Zdawało mi się, że w dziedzinie książek o krwiopijcach nic nie jest mnie już w stanie zaskoczyć. Porzuciłam historie bladolicych znudzona schematycznością powieści, podobieństwem bohaterów i ich głupotą. Nie zdziwicie się więc, że do książki Anne Rice podchodziłam dość sceptycznie. Czekała na mnie jednak miła niespodzianka.

                W ciągu jednej nocy, pewnemu chłopakowi udaje się usłyszeć historię życia tajemniczego wampira – Louisa. Wampir swoją opowieść rozpoczyna od śmierci brata, która nastąpiła tuż przed przemianą Louisa i częściowo przyczyniła się do jego powolnej utraty człowieczeństwa. Jest to wydarzenie, które zmieniło go na zawsze, przyniosło mu wiele goryczy i żalu. Kiedy jednego ze smutnych wieczorów, wraca pijany do domu, napada na niego Lestat – piękny wampir i wysysa jego krew. Przemienia zachwyconego jego osobą chłopaka w swojego pobratymca, aby otrzymać cenną posiadłość młodzieńca. Wkrótce jednak podziw Louisa do Lestata niknie, a mężczyźni coraz gorzej się dogadują. Młodszy wampir jest obrzydzony swoją naturą i odmawia picia ludzkiej krwi. Pogrąża się w  coraz większej rozpaczy, a Lestat, aby utrzymać go przy sobie, przemienia dla niego dziewczynkę, aby mogła być jego towarzyszką. Klaudia staje się miłością życia Louisa, jego oczkiem w głowie. Nie dostrzega okrucieństwa dziecka i jego inteligencji, zbyt zaślepiony uczuciem do niej. Niebawem jednak zdaje sobie sprawę z tego, iż mała wampirzyca różni się bardzo od niego i staje się to powodem wielu nieprzyjemnych wydarzeń, które czekają trójkę krwiopijców.

                Jak powiedziała moja mama: „Niesamowicie wciągająca, przerażająca i szokująca. Musisz przeczytać!”. Cóż, początkowo jej nie posłuchałam zniechęcona dość tandetnym tytułem. Żałuję niemal, że nie sięgnęłam po „Wywiad z Wampirem” wcześniej. Książka ta wywarła na mnie duże wrażenie, głównie ze względu na nowe światło jakie rzuciła na sposób postrzegania wampirów. Louis jest bardzo wyjątkową i specyficzną postacią. Długo nie może pogodzić się ze swoją nową naturą i prawie do samego końca trzyma się swojego człowieczeństwa. To właśnie wyróżnia go spoza jego pobratymców. Potrafi dostrzegać piękno, silnie odczuwa emocje, szczególnie wyrzuty sumienia.

                 Dla mnie, tym co rzeczywiście nadało powieści grozy i tej charakterystycznej dziwności, jest Klaudia. Z racji tego, iż przemieniona została jako jeszcze dziecko, pozostaje w tej postaci do końca swojego życia. Jej umysł jednak nie zatrzymał się w rozwoju wraz z ciałem i Klaudia dosłownie staje się dojrzałą kobietą, uwięzioną w ciele dziewczynki. Posiada inteligencję i zamiłowanie do piękna, „odziedziczone” po Louisie, a jednocześnie okrucieństwo i instynkt mordercy Lestata. Czytając jaki bądź fragment o niej, zawsze czułam niepokój i miałam trudności z wyobrażeniem sobie jej.

                Nie powiem, iż nie było żadnych aspektów dzieła Anne Rice, które by mnie irytowały. Wrażliwość głównego bohatera była chwilami aż niedorzeczna. Podobnie jak jego bezgraniczna miłość do Klaudii. Wiele osób twierdzi, że książka była „gejowska”, łącznie z tą osobą, która czytała tę książkę przede mną (wypożyczyłam książkę z biblioteki), gdyż całe marginesy pokryła słowem „Yaoi”, co było szalenie denerwujące.  Ja osobiście uważam, że miłość była postrzegana przez bohaterów inaczej niż przez nas. Dla nich obdarzenie kogoś miłością i wyznanie mu tego, niekoniecznie musiało mieć jakikolwiek związek z romantyzmem i nie było zawstydzające.

                Podsumowując, jest to jedna z lepszych opowieści o wampirach jakie czytałam. Bardzo różni się od tego typu historii, co przypadło mi do gustu.  Jeśli lubicie dreszczyk emocji i niestraszne są wam brutalne sceny, koniecznie sięgnijcie po tę pozycję!

Moja ocena: «««««««««¶